Justin Wimberlake

Het kost me de laatste tijd vaak de nodige moeite om in ruim een half uur van het appartement naar de ILS te lopen. Onderweg word ik steeds vaker herkent door winkeliers en regelmatig mondt dit uit in een kopje thee of een ijsje. Niet dat die mensen ook maar enigszins met mij kunnen communiceren, maar ze vinden het leuk om een westerling te ontmoeten.

Soms beginnen deze vriendelijkheden, hoe aardig bedoeld ook, toch een probleem te worden. Laat ik stellen dat het af en toe wat uit de hand loopt. Neem nou afgelopen vrijdag. Ik ging rond klokslag vijf uur weg van kantoor. Lekker weer, dus even met de benenwagen naar huis. Dat ging soepeltjes, totdat ik bij de middelbare school de hoek om ging en in een kluwen van scholieren belandde. Luid enthousiasme viel me ten deel en toen ik me enigszins door de menigte had gewurmd bleek een joelende horde van zo'n 20 jongens en meisjes met me op te lopen. Als Europeanen hebben wij nogal eens moeite om Chinezen te onderscheiden, maar het leek erop alsof ze hier moeite hebben om mensen van het kaukasische ras (blank/Europees dus) uit elkaar te houden en mij derhalve verwardden met een popster à la Justin Timberlake.

Een ronduit foeilelijk meisje liet meteen blijken dat ik haar boyfriend was. "I love you!" brulde het mormel mij tetterend toe. Ze bleef tot vervelens toe in het Turks tegen me aan lawaaien. Uiteindelijk bleek het gedrocht bij een kruising rechtsaf te moeten, de irritatiegrens was allang overschreden maar ik had me netjes weten te houden.

Een Turkse scholier wilde mij baklava aanbieden in één van de vele baklavatenten, dus samen met nog een scholiere zaten we niet veel later aan deze Turkse specialiteit. Mierzoet, maar het is wel lekker. Alleen niet erg bevordelijk voor de stoelgang als je aan de spetterpoep bent. En laat ik nu al een week lang aan de dunne zijn, ik zal een ieder de details besparen. Je zou immers maar net aan het lunchen zijn geslagen! Je schijnt er overigens goed van af te vallen, al vind ik de methode wat rigoreus...

Goed, na de baklava kon de tocht vervolgd worden. De jongen en het meisje gingen elk hun eigen weg en ik dacht even stevig door te kunnen stappen. Maar bij de juwelier waar ik een paar dagen eerder ook al op thee was getrakteerd ging het mis. Geen ontkomen aan, ik moest meteen gaan zitten en werd enthousiast welkom geheten. Ook deze keer mocht de thee vanzelfsprekend niet ontbreken. De eigenaar van één van de winkels ernaast had ook lucht gekregen van mijn aanwezigheid, deed een graai in de diepvries en kwam vrolijk Turks pratend op me afgelopen. Dus zo zat ik met de wat ongebruikelijk combinatie van ijs en thee op een krukje voor de etage van de juwelier geposteerd. Een gesprek over naar ik aanneem koetjes en kalfjes tussen enkele vrolijke heren ging volledig aan mij voorbij en ik kon na de thee en de ijs, "ice tea" genoemd door één van de heren - die zijn eigen grap zelf helemaal het einde vond -, eindelijk huiswaarts.

Het lukte me om de schoenenzaak te ontwijken, ik werd tot mijn opluchting niet gespot door één van de jeugdige medewerkers. Anders had ik zo weer een half uur met ijs en weet-ik-wat opgescheept gezeten. Ik moest nog even langs de computerzaak schuin onder mijn tijdelijke onderkomen om daar 55 Turkse lira - de dag ervoor namelijk daar subwoofer speaker system van Creative, een muis en een USB-hub aangeschaft, je kon er echter niet pinnen - te betalen. De eigenaar is een echte vrome moslim met baard en bijbehorend hoofddeksel. Een erg vriendelijke man, die meteen een glaasje prik voor me inschonk en goed het Engels beheerst. Uiteindelijk was ik iets over zevenen thuis, dus met zo'n anderhalf uur vertraging.

Uit al deze vriendelijke en bevlogen ontvangsten blijkt maar eens dat de mensen hier over het algemeen erg sympathiek zijn, ondanks de conservatieve volksaard hier. Moet er wel bij aantekenen dat ik maandag de fout maakte om weer rond vijf uur van m'n werk te vrtrekken. Zodoende stuitte ik wederom op enkele van de scholieren, waaronder dat gillende schepsel. De rest van de week toch maar een half uur later vertrokken!