Op z'n Gazianteps

De baas en z'n vriendin zijn weg, dus ik heb het hele huis voor mij alleen. En dat is mooi, want ik niet hoef te werken. Niemand van het personeel trouwens, want de International Language School ligt even finaal op z'n gat. We gaan verhuizen naar een kleiner pand, en aangezien we de afgelopen twee dagen alle spullen al uit ons inmiddels voormalige onderkomen hebben gehaald is het nu tijd voor een paar welverdiende vrije dagen.

Verhuizen, ik kan het niemand aanraden. En al helemaal niet als het op z'n Gazianteps gaat. Ik zeg bewust Gazianteps en géén Turks, want het ene deel van Turkije is het andere niet. Dit is een land met vele gezichten. Maar voor Gaziantep geldt dat het leven vaak gecompliceerder is dan nodig. En dat is soms heel vermoeiend. Een paar voorbeeldjes? Vanmorgen kwam er een man langs de deur met de mededeling dat het water voor de komende drie dagen wordt afgesloten. Ze zijn hier met werkzaamheden bezig en ik heb het vermoeden dat het allemaal best in één dag af kan zijn. In Gaziantep gaan zulke dingen echter voornamelijk tergend langzaam. En daar zou je je helemaal kapot aan kunnen ergeren.

Het verhuisbedrijf dat de spullen uit ons gebouw zou halen kwam, nadat ze al uren hadden gesjouwd, opeens in opstand. De hoeveelheid meubelen viel ze bij nader inzien toch wat tegen en de arbeiders wilden meer geld zien. Er was echter van tevoren een bedrag overeengekomen, en mijn baas hield voet bij stuk. Veel geschreeuw, druk telefoonverkeer, de sjouwers staakten en wachtten buiten de onderhandelingen af. Die bleken niet het gewenste resultaat op te leveren en plotseling vertrok de ploeg. Halsoverkop, hun gezichten stuk voor stuk op onweer en stom genoeg zonder het geld op te strijken van de reeds gedane arbeid!

Er stond echter nog een hele vracht meubels en andere eigendommen te wachten voor nader transport. Dus werd er door mijn baas een ander bedrijf opgetrommeld. Na enige uren wachten verschenen deze werklui en zij klaarden zonder morren de klus. Ook ik ben twee dagen druk in de weer geweest, maar het sjouwwerk mocht ik gelukkig aan de ingehuurde mannen overlaten. Toen ik een stoel optilde en daarmee richting uitgang wilde sjouwen werd ik verontwaardigd terechtgewezen door de vriendin van de baas. Hoe haalde ik het in godsnaam in m'n hoofd om tot dergelijke arbeid over te gaan? Nee, het personeel mocht opruimen en dingen sorteren, maar het slepen met spullen was toch echt voor het ingehuurde volk.

Twee vermoeiende dagen dus, en met name door de vele uren niksdoen (wachten of verhuisbedrijf 1 nog tot inkeer kwam, wachten op verhuisbedrijf 2) was ik behoorlijk moe. Vandaag echter lekker uitgeslapen en nu het rijk voor me alleen. Alleen wel vervelend dat ik zonder water zit. Drie hele dagen zonder water. Ik zal het ongetwijfeld overleven, maar ik ben natuurlijk een verwende Nederlander die zich iedere dag wil douchen en er nooit bij stilstaat hoeveel water hij dagelijks verspild. Aan het einde van de week hopen we onze intrek te kunnen nemen in het nieuwe pand. Ik ben benieuwd of er dan nog een eigen kantoor voor me inzit...

Als het allemaal op z'n Gazianteps gaat zal het gebouw vermoedelijk niet op tijd gereed zijn en zal het wel weer begin volgende week worden voor we daadwerkelijk weer in bedrijf zijn. Alles gaat z'n gangetje, het kabbelt maar voort. Zoveel haast als de mensen hier in het verkeer hebben, zo langzaam gaat het in andere aspecten van het leven. Je leert er mee leven, je stelt je erop in. Communicatie met andere bedrijven gaat hier bijvoorbeeld vaak erg lastig, want na enige tijd blijken er wel vier of vijf verschillende contactpersonen te zijn.

Alles gaat via vele schijven, dit vertraagt het zaken doen. Laatst hebben we, om maar wat te noemen, een offerte voor het vliegveld van Gaziantep opgesteld. Een tiental personeelsleden moest een cursus Engels volgen. Persoonlijk de offerte langsgebracht, samen met m'n baas. Ontvangen met alle egards door de directeur van het vliegveld, een zeer vriendelijke dikzak. Er leek dus niks aan de hand, maar na enkele dagen bleek dat er meerdere personen verantwoordelijk waren voor het wel of niet accepteren van onze offerte. En uiteraard hadden al deze personen elk een andere mening.

Vervolgens gaan er weer twee weken overheen: Nieuwe offerte, nog weer enkele aanpassingen, contact met meerdere mensen, iemand van het vliegveld op ons kantoor uitgenodigd, onwaarschijnlijk hoe het er hier aan toegaat. Je kunt er heel gefrustreerd van worden, maar ik had al spoedig in de gaten dat je daar helemaal niets mee opschiet. De baas heeft er meer moeite mee, die schiet geregeld om het minste of geringste uit z'n slof. Tja, hij heeft acht jaar in Nederland gewoond en heeft dus geleerd hoe het ook kan. En dan is het bij terugkomst wennen geblazen, want alles is er het oude gebleven.

Je komt hier voor vele verrassingen te staan en er zijn altijd addertjes onder het gras. Maar ik kijk (bijna) nergens meer van op. Ik heb gemerkt dat als je te vaak zegt dat het ook anders kan je al snel wordt gezien als een betweter, die Nederlander die het wel even zal oplossen. En daar moet je natuurlijk voor waken, want de mensen moeten wel wat van je aan willen nemen. Rustig blijven en vooral die glimlach niet kwijtraken, dan komt alles vanzelf wel een keertje goed... inşallah!