Barbara

Ik zit bij gebrek aan beter aan mijn Nescafé te nippen en heel chill te genieten van mijn vrije dag. Muziek aan, even een wasje draaien en voor de rest vooral kalm aan doen. Daar ben ik op zich tamelijk goed in, dus dat komt helemaal in orde. Even een lekker dagje niets doen, van mijn uit de kluiten gewassen muziekverzameling genieten, heerlijk!

Laten we het over Barbara hebben. Barbara Small: Ze kwam, ze zag, en... vertrok! Nu kun je nog denken: Barbara Small, klinkt als een geil model. Helaas, het betreft hier toch echt een 70-jarige (!) dame uit Australië. Dankzij een door mij geplaatste advertentie op internet - we zoeken docenten, bij voorkeur native speakers - was deze gepensioneerde onderwijzeres speciaal vanuit Down Under naar Istanbul gevlogen om vandaar uit per bus (!) naar Gaziantep af te reizen. Dat was al gestoord, want om na zo'n lange vlucht met een jetlag van jewelste deze afstand per bus af te leggen duurt zeker 15 uur, terwijl het met het vliegtuig in anderhalf uur geklaard is. Maar goed, ze wilde wat van het land zien.

Afgelopen zaterdag arriveerde mevrouw dus in Gaziantep, en 's avonds maakte ik kennis met d'r. Ze kwam een tikje verward over, maar dat kan de combinatie tijdsverschil, vermoeidheid en leeftijd geweest zijn. Mijn wenkbrauwen fronsten echter wel bij het aanhoren van het ijlen van de krasse dame over een mogelijk eerder bezoek aan Turkije. Ik quote maar even: "It could very well be that I've been here before. It all looks so familiar here in Turkey." Was dit nou zweverig (iets uit haar vorige leven?) of gewoon dement, labiel, verstrooid, dat dus? Eerst maar een nachtje slapen, wellicht knapte Mrs Small daarvan op.

De volgende ochtend ontwaakte ik door glasgerinkel en een schelle kreet van een dame op leeftijd. Klaarblijkelijk had ze een stuk servies op de plavuizen vloer in de keuken laten donderen. Optimistisch als ik ben dacht ik nog: Och kom, scherven brengen geluk. Toen ik even later gedoucht en wel de keuken betrad zag ik de dame in kwestie lichtelijk verstrooid aan het ontbijt zitten gehuld in een soort van joggingbroek en een uiterst gedateerde marineblauwe trui. Niet echt modieus, maar dat kon uiteraard nog haar makkelijk zittende vrijetijdskleding zijn.

Een half uurtje later was iedereen klaar voor vertrek richting International Language School, Barbara stond al lang en breed voor de deur te wachten. Tot verbazing van mijn baas was mevrouw nog altijd gehuld in haar sjappieuitdossing. Beleefd vroeg hij haar of ze misschien niet wat andere kleding bij zich had. Nu had ik haar minikoffer al gezien en de kans dat daar een broekpak of in elk geval ietwat nettere kleding in zat kon niet bijster groot zijn. Een minuut of tien later kwam ze in een witte frommelblouse en een ietwat normalere broek aangewaggeld. Vooruit, fraai was het niet maar ze was net gearriveerd dus het werd voor deze keer oké bevonden. Op naar de plaats waar ze de komende maanden werkzaam zou (inderdaad, ik zeg zou) zijn.

Ze maakte kennis met het personeel, liep wat rond, dronk de onvermijdelijke vloedgolf aan thee en praatte honderduit. Ze woonde enkele lessen bij en 's middags was het aan mij de eer om Barbara rond te leiden door de stad. Door het park, op naar de Tourist Office. Deze bleek helaas gesloten te zijn op zondag. Ik leidde haar verder door de stad en ze leek zich kostelijk te vermaken. In het lommerrijke openluchtcafé in de binnenstad trakteerde ze me op een cola - er was uiteraard geen bier te krijgen - en ze praatte nog altijd over van alles en nog wat. Even later ging ik met een student van de ILS mee naar het platteland, hij wilde me wat van de omgeving laten zien. Zijn vader is boer en hij liet me het land zien met veel fruitbomen (perzik, kersen en een paar fruitsoorten die me door de behoorlijke taalbarrière niet duidelijk werden) en andere gewassen. Erg kleinschalig allemaal, maar zo is de landbouw hier in deze streek.

Anyway, terug naar Barbara. Op een gegeven moment zat ik in het zonnetje met de ouders van de student aan de thee van de schitterende omgeving te genieten. Plotsklap ging de telefoon, mijn baas aan de telefoon met de vraag of er iets was voorgevallen tussen Barbara en mij in de stad. Ze had namelijk te kennen gegeven weer terug te gaan naar Australië. Ik viel zowat om van verbazing, dit was wel zo ongeveer het allerbelachelijkste wat ik ooit in mijn leventje heb meegemaakt.

De volgende ochtend trof ik de - nu wist ik het zeker - seniele dame wederom aan het ontbijt. Alsof er niets aan de hand is praatte ze over koetjes en kalfjes. Ik kon haar nu echt niet meer serieus nemen - jaaaaa, fysiek nog wel natuurlijk, doe niet zo eng! - en reageerde dan ook uiterst lauw nadat ze "it was very nice to meet you" had uitgekraamd. Mijn baas dropte haar vervolgens op het busstation, want ze had tot hilariteit van het personeel op de ILS het plan opgevat om ook de reis terug naar Istanbul per bus te aanvaarden. Kierewiet, geflipt, helemaal loco! Met haar respectabele leeftijd van 70 lentes, zichtbaar kampend met een fikse jetlag en dan na één dag al weer terug willen naar Australië en dan ook nog - de eerste busreis nog niet verteerd hebbende - andermaal vijftien uur in de bus te kachelen over het Turkse wegennet... Volslagen debiel!

De twee slotalinea's gebruik ik om even het voorgaande in samenvatting weer te geven. Mevrouw is 70 jaar oud, komt uit Australië, weet duidelijk (nou ja, kennelijk toch niet) waar ze aan begint. Koopt een ticket van laten we zeggen € 1500,- (even research gedaan op internet) en vliegt naar Istanbul. In plaats van in een vloek en een zucht per vliegtuig van de Turkse metropool naar Gaziantep af te reizen koopt ze een buskaartje en arriveert in staat van ontbinding in Gaziantep.

Vervolgens trekt ze na amper een dag hier aanwezig geweest te zijn vanuit het niets de conclusie dat ze hier niet kan werken en weer terug wil naar Australië. Als klapper op de vuurpijl wil ze weer de vermoeiende tocht per bus naar Istanbul maken en tikt ze opnieuw zo'n € 1500,- af voor een ticket back home. De suggestie van mijn baas om in ieder geval een weekje te blijven en dan te besluiten om te blijven of te vertrekken werd onmiddelijk verworpen en zo geschiedde het dat de verwarde oma in een tijdsbestek van ruim vier dagen van Australië naar Turkije en weer terug vloog. Minstens € 3000,- armer, bij terugkomst in haar thuisland ongetwijfeld fysiek aan het einde van haar latijn en rijp voor opname. De klapper van de week is wat mij betreft dan ook het nummer How Bizarre van OMC.