Theevergiftiging

Ik zit momenteel op de ILS (International Language School dus) op mijn kantoortje. Jawel, jullie lezen het goed: Wim heeft de beschikking over zijn eigen kantoor. En ik zal jullie zeggen dat ik dat behoorlijk stoer vind. Als ik iemand wil spreken, vraag ik dus of hij/zij naar mijn office wil komen. En er wordt de hele dag door thee en koffie gebracht. En als ik iets wil, dan hoef ik maar even met m'n vingers te knippen en het wordt voor me gehaald. Kortom, ik heb hier niets te klagen!

Waar ik hier in Gaziantep mee word doodgegooid is thee. Thee hier, thee daar. "Wim, çay?", vraagt de typmiep - excuses voor mijn denigrerende woordkeuze - met een lege blik om de haverklap als ze weer eens m'n hok komt binnenvallen. Thee dus. Als ik één ding een keertje zat wordt, zal het ongetwijfeld de thee zijn. De dame in kwestie spreekt vier woorden Engels maar heeft me al wel een keer of 12 te kennen gegeven dat ik hele mooie "ayz"* heb. Dan ben ik wel weer zo verlegen dat ik begin te blozen... de eerste en tweede keer dan. Maar goed, nu weet ik het onderhand wel. Op moment van schrijven staart ze me de hele tijd aan. Leegte, het alomvattende niets. Maar toegegeven, ze is wel lief.

Na het geouwehoer over thee biecht ik meteen maar even op dat ik inmiddels ook m'n eerste biertjes heb gehad. Als je een tijdje (nou ja, bijna twee weken) geen goudgele rakker hebt gedronken, smaken ze natuurlijk des te beter. Ik heb het, bescheiden als ik ben, bij drie halve liters gehouden, maar ik heb er van genoten! Efes is hier het bier, en dat is zoals ik tweeëneenhalf jaar terug in Alanya al ondervond prima pils.

Had ik het in mijn vorige bijdrage nog over de lelijkheid van deze stad, na een dagje rondslenteren in het centrum van Gaziantep moet ik mijn oordeel deels bijstellen. Er zijn veel wijken die je gerust kunt bestempelen als niet al te fraai, vooral als je de hoofdstraat verlaat en je in de ongeplaveide steegjes begeeft. Het centrum is echter best het aanzien waard. Niet dat je op het ene na het andere prachtige bouwwerk stuit, maar het is een levendige binnenstad waar van alles te zien is. Er is hier genoeg leven in de brouwerij, en ik kijk nog steeds mijn ogen uit.

In de categorie dingen die niet wennen de Turkse toiletten. Gehurkt schijten, doe me een lol zeg. Het is nog een hele kunst om dit tot een goede uitvoering te brengen, het vereist concentratie om zonder brokken te maken je kunstje te doen. Ik ben blij dat er in het appartement een normale WC is, maar uitgerekend als ik op kantoor zit moet ik altijd een bruine trui breien.

Dan heb ik op m'n kamer in het appartement nog altijd niet de beschikking over internet. In Spanje is het mañana, mañana, maar hier heerst wat dat betreft dezelfde mentaliteit. Daar kun je je echter beter niet druk over maken, dat heeft nauwelijks enig effect. Jullie zullen onderhand wel benieuwd zijn hoe het er hier uitziet. Ik zal proberen in de loop van deze week een vracht foto's online te zetten. Hou gewoon m'n weblog in de gaten, dan zie je vanzelf wel wat verschijnen!

*ayz = eyes (ogen voor de niet-Engelssprekenden onder ons) in de beleving van een Turkse die een goedwillende poging doet tot Engels spreken. Uitgesproken op z'n Turks dus.