De stad uit

Het is zaterdagmorgen en ik zit zoals gewoonlijk op het kantoor. Echt druk is vooralsnog niet vandaag, dus ik kan gerust even aan een nieuwe bijdrage werken voor mijn weblog.

Donderdag ben ik samen met twee medewerkers van de ILS en met een neef van Ahmet (mijn baas) naar de provincie Hatay geweest. In een plaats op zo'n 280 km van Gaziantep was het tijd voor een feestje, want mijn baas en z'n vriendin Çağla gingen verloven. Ferit, docent aan de ILS, en een beste kerel, reed in zijn Volkswagen Bora. Een mooie rit die voor het grootste deel over goed onderhouden snelwegen voerde. Verrassing bij een tussenstop was het gekoelde blikje bier dat hij voor mij had meegenomen. Een welkome verrassing, want ik had dorst en het was behoorlijk op temperatuur.

Eenmaal aangekomen in Hatay, om precies te zijn in de buurt van de stad Samandağ, bleek dat we redelijk laat waren en dat de gasten al aan tafel zaten. We kregen een niet al te ingewikkelde maaltijd voorgeschoteld met kebap, een salade van verse groenten en brood. Naast het feit dat ze hier de hele dag thee slurpen is brood ook een onvermijdelijk onderdeel van het dagelijkse leven hier. Overal moet brood bij gevroten worden. Brood bij de rijst, brood bij de kebap, brood bij alle maaltijden, brood bij de porno... grapje uiteraard. Het lijkt wel alsof ze hier leven op brood en thee.

De bijeenkomst vond plaats in een niet al te luxueuze zaal. Er werd gedanst op traditionele muziek - ik bleef lekker zitten - en na enige tijd was het officiële moment dan daar: De verlovingsringen kwamen tevoorschijn. Aan beide ringen zat een lang rood lint. De ringen werden omgedaan, dit ging gepaard met een hele ceremonie waarover ik verder niet uit zal wijden. Na afloop werden de linten in stukjes geknipt en iedere vrijgezel kreeg een stukje, inderdaad: Ook ik kreeg een stukje lint. Nou, het zal nu ongetwijfeld helemaal goedkomen met me, want volgens de traditie hier brengt dit stukje lint geluk in de liefde. Ik ben heel benieuwd!

Ik zat overigens de hele middag tegenover een geheel in paars gehulde schone, ik kon mijn ogen nauwelijks van haar afhouden. Even in plat Nederlands: Een ongelooflijk lekker wijf! Een zeer fraaie verschijning. Volgens mij was het een zus van de vriendin van mijn baas, al weet ik dit niet zeker...

Wat me sowieso beviel aan de provincie Hatay was dat het er veel minder traditioneel aan toe ging. Het viel me meteen al op toen we door de straten reden: De vrouwen waren veel moderner gekleed, nauwelijks hoofddoekjes, het was er vrolijker. Echt, godsdienst werkt beklemmend. Als mensen geloven - en dan ook flink geloven, niet dat halfslachtige semi-christelijke zoals dat ook in de polder nogal eens voorkomt - dan zie je dat hier terug in alles. Het was dus heel verfrissend om Gaziantep uit te zijn. Toen ik gisteren aan de theemuts hier duidelijk maakte - met handen, voeten en andere lichaamsdelen - dat ik Hatay leuker vond dan Gaziantep viel mij een afkeurende blik en een zwaaiende wijsvinger ten deel. Ik was deze keer heel even "not nayz", nee, zelfs "bet"*!!!

Ik heb ondertussen ook een avondje bier gedronken, het is heus waar! Vorige week donderdag werd ik door één of andere Koerdische student hier (mijn baas is overigens ook een Koerd) uitgenodigd om daar te eten bij een stel studievrienden van hem. Dit werd een erg gezellige avond. De maaltijd bestond uit çiğ köfte, voor zover ik kon nagaan bestaat dit voornamelijk uit heel veel rauw gehakt met kruiden en fijngemalen tarwe dat tot in den treure wordt gekneed. Hikmet, de Koerdische student die me had uitnenodigd, was wel twee uur bezig met het kneden ervan. Een heel vermoeiend karwei, echt topsport! Dit kneden schijnt het bakken van het gehakt overbodig te maken. Vervolgens worden er nog uien, specerijen en andere kruiden - o.a. peterselie - aan toegevoegd.

Na stervenslang wachten - ik rammelde dus ook al moest ik gestoofde schapendarmen eten had ik dat gedaan - was het dan eindelijk zover. De çiğ köfte legde je op een koolblad en deze rolde je er vervolgens omheen. Ik moet zeggen dat het mij prima smaakte, al was ik natuurlijk uitgehongerd. Na het eten werd het bier aangerukt, al gingen de meesten aan de raki. Onder de aanwezigen ook twee studenten uit Syrië. Allemaal bijzonder sympathieke lui, en de meesten van hen spraken gelukkig behoorlijk Engels. Uiteraard werd ook de waterpijp tevoorschijn getoverd. Een vermakelijke avond al met al, ik dronk niet teveel en ben dan ook nog steeds niet dronken geweest sinds ik hier een maand geleden arriveerde...

Zojuist nog even een uurtje in een café koffie gedronken met enkele Turkse studentes die hier Engels leren. Erg leuke dames, en het is echt lachen om ze op een informele manier een beetje Engels bij te brengen. En waarom niet in een leuk café in plaats van een saai klaslokaal?

Wat heb ik verder nog meegemaakt? Even snel op een rijtje: De broer van mijn baas bracht me met zijn Fiat (een vrij nieuwe) van kantoor naar huis, en na 300 meter knalde hij pardoes op een auto die voor een rood stoplicht stond te wachten. En mensen, het is echt waar: Ik heb hier al in de krant gestaan! Weliswaar alleen op de foto, maar wel op de voorpagina. Een klein stukje tekst over het weekend van 26 en 27 april. Dan is er namelijk een soort introductiedag waar iedereen die zich daarvoor opgeeft een soort instapexamen kan doen. Maar daar zal ik jullie verder niet mee vermoeien. Ik sluit deze bijdrage af met de mededeling dat jullie nog een paar leuke foto's van de afgelopen week kunnen bekijken, gewoon hierrrrrr even de linkermuisknop indrukken. Groeten uit Gaziantep!

* bet = bad in het beste Engels van de receptioniste c.q. chronisch te aanwezige theerondbrengster hier op het kantoor.