Woensdag 23 april 2008, 14:02 uur
Toch wel een experimenteel dagje vandaag, want ik ga bier drinken in de binnenstad! Het is woensdag, mijn vaste vrije dag. De zon staat hoog aan de hemel en ik ben de stad ingetrokken. Ik heb mijn portie kebap inmiddels achter de kiezen en heb nu zin in, jawel, bier! Vandaar dat ik nu één van de schaarse café's ben binnengestapt. En dan bedoel ik natuurlijk niet de talloze thee- en koffiehuizen waarmee de stad is volgeplempt.
Een heugelijk feit: Een halve liter Efes à 4 Turkse lira staat voor me op tafel. Ik heb een paar eerste slokken genomen, goddelijk! Koelgetapte Efes, dat smaakt me! En ook al is het niet druk, er zitten tenminste mensen bier te drinken. Dat is hier in Gaziantep gerust bijzonder te noemen. Aan de tafel naast me zit een zakenman zichtbaar te genieten van zijn goudgele rakker. Hij knikt mij goedkeurend toe.
Dit is echter binnen in een café, daar kun je nog redelijk anoniem van je gerstenat genieten. Straks ga ik echter buiten een biertje drinken bij het Beer House. Ik kan je nu al garanderen dat ik de enige zal zijn. Hier drinkt namelijk niemand buiten een biertje. Dat is nogal een taboe. Stel je voor dat je neef of je buurvrouw je spot terwijl je net een flinke slok neemt van je pilsener! Dan zwaait er wellicht wat, want hier in Gaziantep heeft Allah een flinke vinger - zeg maar gerust een hele hand - in de pap. En ergens in de koran schijnt te staan dat alcohol niet mag. Dus in het conservatieve klimaat dat hier heerst is het zelfs voor de grootste bierliefhebber not done om een glas bier in de buitenlucht te nuttigen. Het zou geen seconde in hem (of haar, dames....) opkomen.
Ondertussen is mijn glas Efes al bijna leeg, ik geniet met volle teugen! Dadelijk even vier lira aftikken en op naar het Beer House!
14:51 uur
Niet gehinderd door enige affiniteit met de islam - of welk geloof dan ook - zit ik momenteel op het terras van het Beer House. Dat is een project van de Deense brouwer Carlsberg, het zit hier gevestigd naast het tamelijk luxe Tuğcan hotel in het centrum. De koperen ploert is behoorlijk op dreef, het is hier 35° Celsius. Voor mij staat, door de Engelssprekende (!) bediende geserveerd, een lekkere Carlsberg voor me geparkeerd in een schitterend mooi glas. Doet wel gelijk € 4,50, maar dit is dan ook een vrij sjieke biertent. Er is een windje opgestoken, waardoor het hier aangenaam voorbijgangers begluren is.
Hola, wat schetst mijn verbazing? Er komen twee Turkse mannen het terras op. En ja, ze bestellen allebei een biertje! Dit zijn mensen die óf niet uit Gaziantep komen of gewoon schijt hebben aan alles 'wat hoort' en ongestoord aan het bier gaan. Voor de rest is het overigens uitgestorven op dit terras. Maar ik zit tevreden aan mijn biertje en denk dat ik er zo nog maar eentje bestel. Şerefe!
woensdag 23 april 2008
zaterdag 19 april 2008
De stad uit
Het is zaterdagmorgen en ik zit zoals gewoonlijk op het kantoor. Echt druk is vooralsnog niet vandaag, dus ik kan gerust even aan een nieuwe bijdrage werken voor mijn weblog.
Donderdag ben ik samen met twee medewerkers van de ILS en met een neef van Ahmet (mijn baas) naar de provincie Hatay geweest. In een plaats op zo'n 280 km van Gaziantep was het tijd voor een feestje, want mijn baas en z'n vriendin Çağla gingen verloven. Ferit, docent aan de ILS, en een beste kerel, reed in zijn Volkswagen Bora. Een mooie rit die voor het grootste deel over goed onderhouden snelwegen voerde. Verrassing bij een tussenstop was het gekoelde blikje bier dat hij voor mij had meegenomen. Een welkome verrassing, want ik had dorst en het was behoorlijk op temperatuur.
Eenmaal aangekomen in Hatay, om precies te zijn in de buurt van de stad Samandağ, bleek dat we redelijk laat waren en dat de gasten al aan tafel zaten. We kregen een niet al te ingewikkelde maaltijd voorgeschoteld met kebap, een salade van verse groenten en brood. Naast het feit dat ze hier de hele dag thee slurpen is brood ook een onvermijdelijk onderdeel van het dagelijkse leven hier. Overal moet brood bij gevroten worden. Brood bij de rijst, brood bij de kebap, brood bij alle maaltijden, brood bij de porno... grapje uiteraard. Het lijkt wel alsof ze hier leven op brood en thee.
De bijeenkomst vond plaats in een niet al te luxueuze zaal. Er werd gedanst op traditionele muziek - ik bleef lekker zitten - en na enige tijd was het officiële moment dan daar: De verlovingsringen kwamen tevoorschijn. Aan beide ringen zat een lang rood lint. De ringen werden omgedaan, dit ging gepaard met een hele ceremonie waarover ik verder niet uit zal wijden. Na afloop werden de linten in stukjes geknipt en iedere vrijgezel kreeg een stukje, inderdaad: Ook ik kreeg een stukje lint. Nou, het zal nu ongetwijfeld helemaal goedkomen met me, want volgens de traditie hier brengt dit stukje lint geluk in de liefde. Ik ben heel benieuwd!
Ik zat overigens de hele middag tegenover een geheel in paars gehulde schone, ik kon mijn ogen nauwelijks van haar afhouden. Even in plat Nederlands: Een ongelooflijk lekker wijf! Een zeer fraaie verschijning. Volgens mij was het een zus van de vriendin van mijn baas, al weet ik dit niet zeker...
Wat me sowieso beviel aan de provincie Hatay was dat het er veel minder traditioneel aan toe ging. Het viel me meteen al op toen we door de straten reden: De vrouwen waren veel moderner gekleed, nauwelijks hoofddoekjes, het was er vrolijker. Echt, godsdienst werkt beklemmend. Als mensen geloven - en dan ook flink geloven, niet dat halfslachtige semi-christelijke zoals dat ook in de polder nogal eens voorkomt - dan zie je dat hier terug in alles. Het was dus heel verfrissend om Gaziantep uit te zijn. Toen ik gisteren aan de theemuts hier duidelijk maakte - met handen, voeten en andere lichaamsdelen - dat ik Hatay leuker vond dan Gaziantep viel mij een afkeurende blik en een zwaaiende wijsvinger ten deel. Ik was deze keer heel even "not nayz", nee, zelfs "bet"*!!!
Ik heb ondertussen ook een avondje bier gedronken, het is heus waar! Vorige week donderdag werd ik door één of andere Koerdische student hier (mijn baas is overigens ook een Koerd) uitgenodigd om daar te eten bij een stel studievrienden van hem. Dit werd een erg gezellige avond. De maaltijd bestond uit çiğ köfte, voor zover ik kon nagaan bestaat dit voornamelijk uit heel veel rauw gehakt met kruiden en fijngemalen tarwe dat tot in den treure wordt gekneed. Hikmet, de Koerdische student die me had uitnenodigd, was wel twee uur bezig met het kneden ervan. Een heel vermoeiend karwei, echt topsport! Dit kneden schijnt het bakken van het gehakt overbodig te maken. Vervolgens worden er nog uien, specerijen en andere kruiden - o.a. peterselie - aan toegevoegd.
Na stervenslang wachten - ik rammelde dus ook al moest ik gestoofde schapendarmen eten had ik dat gedaan - was het dan eindelijk zover. De çiğ köfte legde je op een koolblad en deze rolde je er vervolgens omheen. Ik moet zeggen dat het mij prima smaakte, al was ik natuurlijk uitgehongerd. Na het eten werd het bier aangerukt, al gingen de meesten aan de raki. Onder de aanwezigen ook twee studenten uit Syrië. Allemaal bijzonder sympathieke lui, en de meesten van hen spraken gelukkig behoorlijk Engels. Uiteraard werd ook de waterpijp tevoorschijn getoverd. Een vermakelijke avond al met al, ik dronk niet teveel en ben dan ook nog steeds niet dronken geweest sinds ik hier een maand geleden arriveerde...
Zojuist nog even een uurtje in een café koffie gedronken met enkele Turkse studentes die hier Engels leren. Erg leuke dames, en het is echt lachen om ze op een informele manier een beetje Engels bij te brengen. En waarom niet in een leuk café in plaats van een saai klaslokaal?
Wat heb ik verder nog meegemaakt? Even snel op een rijtje: De broer van mijn baas bracht me met zijn Fiat (een vrij nieuwe) van kantoor naar huis, en na 300 meter knalde hij pardoes op een auto die voor een rood stoplicht stond te wachten. En mensen, het is echt waar: Ik heb hier al in de krant gestaan! Weliswaar alleen op de foto, maar wel op de voorpagina. Een klein stukje tekst over het weekend van 26 en 27 april. Dan is er namelijk een soort introductiedag waar iedereen die zich daarvoor opgeeft een soort instapexamen kan doen. Maar daar zal ik jullie verder niet mee vermoeien. Ik sluit deze bijdrage af met de mededeling dat jullie nog een paar leuke foto's van de afgelopen week kunnen bekijken, gewoon hierrrrrr even de linkermuisknop indrukken. Groeten uit Gaziantep!
* bet = bad in het beste Engels van de receptioniste c.q. chronisch te aanwezige theerondbrengster hier op het kantoor.
Donderdag ben ik samen met twee medewerkers van de ILS en met een neef van Ahmet (mijn baas) naar de provincie Hatay geweest. In een plaats op zo'n 280 km van Gaziantep was het tijd voor een feestje, want mijn baas en z'n vriendin Çağla gingen verloven. Ferit, docent aan de ILS, en een beste kerel, reed in zijn Volkswagen Bora. Een mooie rit die voor het grootste deel over goed onderhouden snelwegen voerde. Verrassing bij een tussenstop was het gekoelde blikje bier dat hij voor mij had meegenomen. Een welkome verrassing, want ik had dorst en het was behoorlijk op temperatuur.
Eenmaal aangekomen in Hatay, om precies te zijn in de buurt van de stad Samandağ, bleek dat we redelijk laat waren en dat de gasten al aan tafel zaten. We kregen een niet al te ingewikkelde maaltijd voorgeschoteld met kebap, een salade van verse groenten en brood. Naast het feit dat ze hier de hele dag thee slurpen is brood ook een onvermijdelijk onderdeel van het dagelijkse leven hier. Overal moet brood bij gevroten worden. Brood bij de rijst, brood bij de kebap, brood bij alle maaltijden, brood bij de porno... grapje uiteraard. Het lijkt wel alsof ze hier leven op brood en thee.
De bijeenkomst vond plaats in een niet al te luxueuze zaal. Er werd gedanst op traditionele muziek - ik bleef lekker zitten - en na enige tijd was het officiële moment dan daar: De verlovingsringen kwamen tevoorschijn. Aan beide ringen zat een lang rood lint. De ringen werden omgedaan, dit ging gepaard met een hele ceremonie waarover ik verder niet uit zal wijden. Na afloop werden de linten in stukjes geknipt en iedere vrijgezel kreeg een stukje, inderdaad: Ook ik kreeg een stukje lint. Nou, het zal nu ongetwijfeld helemaal goedkomen met me, want volgens de traditie hier brengt dit stukje lint geluk in de liefde. Ik ben heel benieuwd!
Ik zat overigens de hele middag tegenover een geheel in paars gehulde schone, ik kon mijn ogen nauwelijks van haar afhouden. Even in plat Nederlands: Een ongelooflijk lekker wijf! Een zeer fraaie verschijning. Volgens mij was het een zus van de vriendin van mijn baas, al weet ik dit niet zeker...
Wat me sowieso beviel aan de provincie Hatay was dat het er veel minder traditioneel aan toe ging. Het viel me meteen al op toen we door de straten reden: De vrouwen waren veel moderner gekleed, nauwelijks hoofddoekjes, het was er vrolijker. Echt, godsdienst werkt beklemmend. Als mensen geloven - en dan ook flink geloven, niet dat halfslachtige semi-christelijke zoals dat ook in de polder nogal eens voorkomt - dan zie je dat hier terug in alles. Het was dus heel verfrissend om Gaziantep uit te zijn. Toen ik gisteren aan de theemuts hier duidelijk maakte - met handen, voeten en andere lichaamsdelen - dat ik Hatay leuker vond dan Gaziantep viel mij een afkeurende blik en een zwaaiende wijsvinger ten deel. Ik was deze keer heel even "not nayz", nee, zelfs "bet"*!!!
Ik heb ondertussen ook een avondje bier gedronken, het is heus waar! Vorige week donderdag werd ik door één of andere Koerdische student hier (mijn baas is overigens ook een Koerd) uitgenodigd om daar te eten bij een stel studievrienden van hem. Dit werd een erg gezellige avond. De maaltijd bestond uit çiğ köfte, voor zover ik kon nagaan bestaat dit voornamelijk uit heel veel rauw gehakt met kruiden en fijngemalen tarwe dat tot in den treure wordt gekneed. Hikmet, de Koerdische student die me had uitnenodigd, was wel twee uur bezig met het kneden ervan. Een heel vermoeiend karwei, echt topsport! Dit kneden schijnt het bakken van het gehakt overbodig te maken. Vervolgens worden er nog uien, specerijen en andere kruiden - o.a. peterselie - aan toegevoegd.
Na stervenslang wachten - ik rammelde dus ook al moest ik gestoofde schapendarmen eten had ik dat gedaan - was het dan eindelijk zover. De çiğ köfte legde je op een koolblad en deze rolde je er vervolgens omheen. Ik moet zeggen dat het mij prima smaakte, al was ik natuurlijk uitgehongerd. Na het eten werd het bier aangerukt, al gingen de meesten aan de raki. Onder de aanwezigen ook twee studenten uit Syrië. Allemaal bijzonder sympathieke lui, en de meesten van hen spraken gelukkig behoorlijk Engels. Uiteraard werd ook de waterpijp tevoorschijn getoverd. Een vermakelijke avond al met al, ik dronk niet teveel en ben dan ook nog steeds niet dronken geweest sinds ik hier een maand geleden arriveerde...
Zojuist nog even een uurtje in een café koffie gedronken met enkele Turkse studentes die hier Engels leren. Erg leuke dames, en het is echt lachen om ze op een informele manier een beetje Engels bij te brengen. En waarom niet in een leuk café in plaats van een saai klaslokaal?
Wat heb ik verder nog meegemaakt? Even snel op een rijtje: De broer van mijn baas bracht me met zijn Fiat (een vrij nieuwe) van kantoor naar huis, en na 300 meter knalde hij pardoes op een auto die voor een rood stoplicht stond te wachten. En mensen, het is echt waar: Ik heb hier al in de krant gestaan! Weliswaar alleen op de foto, maar wel op de voorpagina. Een klein stukje tekst over het weekend van 26 en 27 april. Dan is er namelijk een soort introductiedag waar iedereen die zich daarvoor opgeeft een soort instapexamen kan doen. Maar daar zal ik jullie verder niet mee vermoeien. Ik sluit deze bijdrage af met de mededeling dat jullie nog een paar leuke foto's van de afgelopen week kunnen bekijken, gewoon hierrrrrr even de linkermuisknop indrukken. Groeten uit Gaziantep!
* bet = bad in het beste Engels van de receptioniste c.q. chronisch te aanwezige theerondbrengster hier op het kantoor.
dinsdag 8 april 2008
Rechtstreeks vanuit de woonkamer
Het is dinsdagavond, 21:50 uur, en het eten is net drie kwartier achter de kiezen. Een heerlijke maaltijd, echt lekker gegeten. De vriendin van m'n baas had gekookt, o.a. vis, gevulde courgette met Turkse rijst en verse groenten. Smaakte echt ontzettend goed. Intussen heb ik hier ook internet in het appartement, draadloos nog wel. En oh ja, drie keer raden wat er nu voor m'n neus op een tafeltje staat geparkeerd, inderdaad: thee!
De baas speelt momenteel op de bağlama, misschien beter bekend als de saz. Dit is een zevensnarig instrument, op zich wel bijzonder. Ik hou wel van de klank. totdat er gezongen wordt tenminste. Dat ontaard al snel in een eentonig klagerig gejammer, het soort muziek dat je hier overal hoort. Ik heb dit hier uiteraard nog niet hardop gezegd, maar na een kwartier ben ik wel toe aan een nieuw stapje op de toonladder.
Ik zit hier nu bijna drie weken, dus ik heb me ondertussen een aardig beeld kunnen vormen van het leven hier. Maar wat echt verbazingwekkend is is het feit dat ze hier, hou je vast, geen postbodes en brievenbussen hebben. De post wordt hier niet bezorgd! Het is toch niet te geloven? Het viel me al op dat ik nergens brievenbussen, postauto's en postbodes zag, dus ik vroeg er m'n baas maar eens naar. Die moest ook toegeven dat het een achterlijk systeem was. Als er post is krijg je op één of andere manier een melding (meestal een week later ofzo) dat er een brief of een pakje voor je op het postkantoor ligt. En eens in de zoveel tijd komt er een medewerker van de posterijen langs. Hoe kan een land nu draaien als de posterijen op zo'n manier werken? Lekker efficiënt! Ik heb m'n pak laten sturen door m'n lieftallige broers. Het kan zijn dat die nu al een week op het postkantoor ligt zonder dat ik er weet van heb...
Verder bevalt het me hier wel, maar m'n sociale leven kan wel een upgrade gebruiken. Het is hier niet echt een kroegencultuur, al zijn er zeker wel pubs en discotheken. Maar ik zoek nog een paar mensen die graag een goudgele rakker lusten. Turkije en drinken lijkt niet echt samen te gaan, een goede moslim drinkt immers niet. Als ik echter al die winkeltjes hier zie wordt er toch een hoop drank verkocht! Met name Efes, het bekendste Turkse bier dus, en raki zijn hier goed vertegenwoordigd. Maar om me nou in m'n eentje te gaan bezatten is ook nogal wat, zo wanhopig ben ik nog niet!
Ik kan jullie ook melden dat de eerste foto's online staan, ik heb ze eind maart gemaakt. Een kleine impressie van mijn directe omgeving kunnen jullie hier vinden. Morgen - woensdag - ben ik vrij en ga ik eens op pad om meer plaatjes te schieten. Anders geloven jullie waarschijnlijk nooit dat er hier nog een Renault 12 rondrijdt als politieauto...
In mijn vorige weblog - tijdens mijn verblijf in Tsjechië vorig jaar - heb ik speciaal een bijdrage gewijd aan Geert Wilders. Ik trok toen fel van leer en zal dat deze keer niet doen. Toch wil ik even stilstaan bij Rita Verdonk, met haar 'politieke beweging' Trots Op Nederland. TON dus. Inderdaad, een holle ton vol lucht. Rita's presentatie was een uiterst gelikte show, maar kijk hier (wel ff op het filmpje klikken) eens wat voor een kneuzen er op Rita afkomen. Hier wil je toch niets mee te maken hebben?
Rita roept wat het publiek wil horen, dat scoort lekker makkelijk! Maar oplossingen heeft Rita niet, inhoud nul komma nul. En dan de merchandising, het logo en de partijkleuren, allemaal rechtstreeks van de oranje supportersvereniging afgepikt. Goedkope bagger! Maar oké, Rita wil een beter Nederland, het moet allemaal anders. Rita aan het roer, recht door zee! Trappen wij hier in? Ik mag toch hopen van niet. Want één ding kan ik jullie hier vandaan wel zeggen: wij hebben het in Nederland hartstikke goed! Als Rita minister-president wordt, emigreer ik in ieder geval.
Tot de volgende bijdrage, en bedankt voor het lezen! Güle güle!
De baas speelt momenteel op de bağlama, misschien beter bekend als de saz. Dit is een zevensnarig instrument, op zich wel bijzonder. Ik hou wel van de klank. totdat er gezongen wordt tenminste. Dat ontaard al snel in een eentonig klagerig gejammer, het soort muziek dat je hier overal hoort. Ik heb dit hier uiteraard nog niet hardop gezegd, maar na een kwartier ben ik wel toe aan een nieuw stapje op de toonladder.
Ik zit hier nu bijna drie weken, dus ik heb me ondertussen een aardig beeld kunnen vormen van het leven hier. Maar wat echt verbazingwekkend is is het feit dat ze hier, hou je vast, geen postbodes en brievenbussen hebben. De post wordt hier niet bezorgd! Het is toch niet te geloven? Het viel me al op dat ik nergens brievenbussen, postauto's en postbodes zag, dus ik vroeg er m'n baas maar eens naar. Die moest ook toegeven dat het een achterlijk systeem was. Als er post is krijg je op één of andere manier een melding (meestal een week later ofzo) dat er een brief of een pakje voor je op het postkantoor ligt. En eens in de zoveel tijd komt er een medewerker van de posterijen langs. Hoe kan een land nu draaien als de posterijen op zo'n manier werken? Lekker efficiënt! Ik heb m'n pak laten sturen door m'n lieftallige broers. Het kan zijn dat die nu al een week op het postkantoor ligt zonder dat ik er weet van heb...
Verder bevalt het me hier wel, maar m'n sociale leven kan wel een upgrade gebruiken. Het is hier niet echt een kroegencultuur, al zijn er zeker wel pubs en discotheken. Maar ik zoek nog een paar mensen die graag een goudgele rakker lusten. Turkije en drinken lijkt niet echt samen te gaan, een goede moslim drinkt immers niet. Als ik echter al die winkeltjes hier zie wordt er toch een hoop drank verkocht! Met name Efes, het bekendste Turkse bier dus, en raki zijn hier goed vertegenwoordigd. Maar om me nou in m'n eentje te gaan bezatten is ook nogal wat, zo wanhopig ben ik nog niet!
Ik kan jullie ook melden dat de eerste foto's online staan, ik heb ze eind maart gemaakt. Een kleine impressie van mijn directe omgeving kunnen jullie hier vinden. Morgen - woensdag - ben ik vrij en ga ik eens op pad om meer plaatjes te schieten. Anders geloven jullie waarschijnlijk nooit dat er hier nog een Renault 12 rondrijdt als politieauto...
In mijn vorige weblog - tijdens mijn verblijf in Tsjechië vorig jaar - heb ik speciaal een bijdrage gewijd aan Geert Wilders. Ik trok toen fel van leer en zal dat deze keer niet doen. Toch wil ik even stilstaan bij Rita Verdonk, met haar 'politieke beweging' Trots Op Nederland. TON dus. Inderdaad, een holle ton vol lucht. Rita's presentatie was een uiterst gelikte show, maar kijk hier (wel ff op het filmpje klikken) eens wat voor een kneuzen er op Rita afkomen. Hier wil je toch niets mee te maken hebben?
Rita roept wat het publiek wil horen, dat scoort lekker makkelijk! Maar oplossingen heeft Rita niet, inhoud nul komma nul. En dan de merchandising, het logo en de partijkleuren, allemaal rechtstreeks van de oranje supportersvereniging afgepikt. Goedkope bagger! Maar oké, Rita wil een beter Nederland, het moet allemaal anders. Rita aan het roer, recht door zee! Trappen wij hier in? Ik mag toch hopen van niet. Want één ding kan ik jullie hier vandaan wel zeggen: wij hebben het in Nederland hartstikke goed! Als Rita minister-president wordt, emigreer ik in ieder geval.
Tot de volgende bijdrage, en bedankt voor het lezen! Güle güle!
dinsdag 1 april 2008
Theevergiftiging
Ik zit momenteel op de ILS (International Language School dus) op mijn kantoortje. Jawel, jullie lezen het goed: Wim heeft de beschikking over zijn eigen kantoor. En ik zal jullie zeggen dat ik dat behoorlijk stoer vind. Als ik iemand wil spreken, vraag ik dus of hij/zij naar mijn office wil komen. En er wordt de hele dag door thee en koffie gebracht. En als ik iets wil, dan hoef ik maar even met m'n vingers te knippen en het wordt voor me gehaald. Kortom, ik heb hier niets te klagen!
Waar ik hier in Gaziantep mee word doodgegooid is thee. Thee hier, thee daar. "Wim, çay?", vraagt de typmiep - excuses voor mijn denigrerende woordkeuze - met een lege blik om de haverklap als ze weer eens m'n hok komt binnenvallen. Thee dus. Als ik één ding een keertje zat wordt, zal het ongetwijfeld de thee zijn. De dame in kwestie spreekt vier woorden Engels maar heeft me al wel een keer of 12 te kennen gegeven dat ik hele mooie "ayz"* heb. Dan ben ik wel weer zo verlegen dat ik begin te blozen... de eerste en tweede keer dan. Maar goed, nu weet ik het onderhand wel. Op moment van schrijven staart ze me de hele tijd aan. Leegte, het alomvattende niets. Maar toegegeven, ze is wel lief.
Na het geouwehoer over thee biecht ik meteen maar even op dat ik inmiddels ook m'n eerste biertjes heb gehad. Als je een tijdje (nou ja, bijna twee weken) geen goudgele rakker hebt gedronken, smaken ze natuurlijk des te beter. Ik heb het, bescheiden als ik ben, bij drie halve liters gehouden, maar ik heb er van genoten! Efes is hier het bier, en dat is zoals ik tweeëneenhalf jaar terug in Alanya al ondervond prima pils.
Had ik het in mijn vorige bijdrage nog over de lelijkheid van deze stad, na een dagje rondslenteren in het centrum van Gaziantep moet ik mijn oordeel deels bijstellen. Er zijn veel wijken die je gerust kunt bestempelen als niet al te fraai, vooral als je de hoofdstraat verlaat en je in de ongeplaveide steegjes begeeft. Het centrum is echter best het aanzien waard. Niet dat je op het ene na het andere prachtige bouwwerk stuit, maar het is een levendige binnenstad waar van alles te zien is. Er is hier genoeg leven in de brouwerij, en ik kijk nog steeds mijn ogen uit.
In de categorie dingen die niet wennen de Turkse toiletten. Gehurkt schijten, doe me een lol zeg. Het is nog een hele kunst om dit tot een goede uitvoering te brengen, het vereist concentratie om zonder brokken te maken je kunstje te doen. Ik ben blij dat er in het appartement een normale WC is, maar uitgerekend als ik op kantoor zit moet ik altijd een bruine trui breien.
Dan heb ik op m'n kamer in het appartement nog altijd niet de beschikking over internet. In Spanje is het mañana, mañana, maar hier heerst wat dat betreft dezelfde mentaliteit. Daar kun je je echter beter niet druk over maken, dat heeft nauwelijks enig effect. Jullie zullen onderhand wel benieuwd zijn hoe het er hier uitziet. Ik zal proberen in de loop van deze week een vracht foto's online te zetten. Hou gewoon m'n weblog in de gaten, dan zie je vanzelf wel wat verschijnen!
*ayz = eyes (ogen voor de niet-Engelssprekenden onder ons) in de beleving van een Turkse die een goedwillende poging doet tot Engels spreken. Uitgesproken op z'n Turks dus.
Waar ik hier in Gaziantep mee word doodgegooid is thee. Thee hier, thee daar. "Wim, çay?", vraagt de typmiep - excuses voor mijn denigrerende woordkeuze - met een lege blik om de haverklap als ze weer eens m'n hok komt binnenvallen. Thee dus. Als ik één ding een keertje zat wordt, zal het ongetwijfeld de thee zijn. De dame in kwestie spreekt vier woorden Engels maar heeft me al wel een keer of 12 te kennen gegeven dat ik hele mooie "ayz"* heb. Dan ben ik wel weer zo verlegen dat ik begin te blozen... de eerste en tweede keer dan. Maar goed, nu weet ik het onderhand wel. Op moment van schrijven staart ze me de hele tijd aan. Leegte, het alomvattende niets. Maar toegegeven, ze is wel lief.
Na het geouwehoer over thee biecht ik meteen maar even op dat ik inmiddels ook m'n eerste biertjes heb gehad. Als je een tijdje (nou ja, bijna twee weken) geen goudgele rakker hebt gedronken, smaken ze natuurlijk des te beter. Ik heb het, bescheiden als ik ben, bij drie halve liters gehouden, maar ik heb er van genoten! Efes is hier het bier, en dat is zoals ik tweeëneenhalf jaar terug in Alanya al ondervond prima pils.
Had ik het in mijn vorige bijdrage nog over de lelijkheid van deze stad, na een dagje rondslenteren in het centrum van Gaziantep moet ik mijn oordeel deels bijstellen. Er zijn veel wijken die je gerust kunt bestempelen als niet al te fraai, vooral als je de hoofdstraat verlaat en je in de ongeplaveide steegjes begeeft. Het centrum is echter best het aanzien waard. Niet dat je op het ene na het andere prachtige bouwwerk stuit, maar het is een levendige binnenstad waar van alles te zien is. Er is hier genoeg leven in de brouwerij, en ik kijk nog steeds mijn ogen uit.
In de categorie dingen die niet wennen de Turkse toiletten. Gehurkt schijten, doe me een lol zeg. Het is nog een hele kunst om dit tot een goede uitvoering te brengen, het vereist concentratie om zonder brokken te maken je kunstje te doen. Ik ben blij dat er in het appartement een normale WC is, maar uitgerekend als ik op kantoor zit moet ik altijd een bruine trui breien.
Dan heb ik op m'n kamer in het appartement nog altijd niet de beschikking over internet. In Spanje is het mañana, mañana, maar hier heerst wat dat betreft dezelfde mentaliteit. Daar kun je je echter beter niet druk over maken, dat heeft nauwelijks enig effect. Jullie zullen onderhand wel benieuwd zijn hoe het er hier uitziet. Ik zal proberen in de loop van deze week een vracht foto's online te zetten. Hou gewoon m'n weblog in de gaten, dan zie je vanzelf wel wat verschijnen!
*ayz = eyes (ogen voor de niet-Engelssprekenden onder ons) in de beleving van een Turkse die een goedwillende poging doet tot Engels spreken. Uitgesproken op z'n Turks dus.
Abonneren op:
Posts (Atom)
