Damascus, even er tussenuit!

"Gaziantep, waar ligt dat dan?" Veel mensen hebben uiteraard geen flauw idee, al zal het voor menig bezoeker van mijn weblog inmiddels hopelijk wel duidelijk zijn waar ik me ergens ophoud. Oké, nog één keertje dan: Gaziantep ligt in het zuidoosten van Turkije, zo'n 50 km boven de Syrische grens. Inderdaad, vlakbij het Midden-Oosten. En als je daar zo dicht in de buurt bent, dan moet je er toch een keertje heen. Zo'n kans krijg je niet bijster vaak. Nu leek me Irak toch een beetje overdreven, maar Syrië is prima te doen.

Syrië dus, volgens de regering George W. Bush en Israël een land dat zich louter inmengt met terrorisme en met een regime waar weinig van deugt. En daar ging ik dus zomaar even een paar dagen naartoe. Dinsdag door één of ander Turks taxibedrijf dat ook visums regelt voor Syrië (daar zijn er hier bulten van) de grens over gezet. Niet via de dichtstbijzijnde grensovergang bij Kilis, maar via een omweg door de provincie Hatay (Antakya). Dit duurde me allemaal erg lang, pas om een uur of vijf had ik een visum voor Syrië - zonder enig probleem overigens - en reden we in de gammele Toyota naar Aleppo. In Aleppo veel vrouwen die compleet gesluierd rondliepen, helemaal in het zwart. Zelfs de ogen bedekt, al is de stof hier wel doorzichtig zodat de vrouwen nog wel iets voor zich kunnen zien. Een stukje emancipatie lijkt me hier wel op z'n plaats.

In Aleppo, een zo op het oog mooie stad met veel bezienswaardigheden, nam ik de bus naar Damascus. Voor een eurootje of 7 in een prachtige moderne bus met airconditioning, geen overbodige luxe in deze regio. Vijf uur en zo'n 350 km later arriveerde ik in Damascus, alwaar ik me per taxi naar het Dar Al-Yasmin liet vervoeren. Ik had via internet hier voor twee nachten geboekt, de derde nacht was er geen plek en zou er een ander onderkomen voor me worden geregeld. Doodmoe van de reis nam ik een douche en ging ik slapen.

De volgende ochtend lekker ontbeten in het uiterst sfeervolle hotel, echt een aanrader! Een beetje jammer alleen dat de airco in mijn kamer het niet goed deed, al viel de temperatuur er nog wel mee. Dat kon niet worden gezegd van de temperatuur in de Damascus zelf. Pff... het was er loeiheet, de temperatuur schurkte zo tegen de 40 graden Celsius aan. Na een paar uur viel ik zowat flauw van de hitte en moest ik tot mijn verdriet constateren dat sightseeing met dergelijke temperaturen niet is weggelegd voor een uit de klei getrokken Nederlander. Vandaar dat ik in de paar dagen dat ik in Damascus heb vertoefd veel te weinig van de stad heb kunnen zien. Een tikje spijtig is dat wel, want Damascus is een ontzettend leuke en enerverende stad, met erg aardige mensen. Ik moet dus nog een keer terug.

Wat erg leuk is aan Damascus is dat het een smeltkroes van allerlei culturen is. Zelf verbleef ik in de christelijke wijk, dus een keertje geen oproepen tot gebed aan mijn hoofd maar kerkklokken! Ik heb in Damascus voetbal gekeken (Duitsland-Portugal, wat een kraker!) tussen de waterpijprokende en bierdrinkende mensen, heb een erg interessante ontmoeting gehad met de heer Jos Hartman, heb Libanees bier (lekker!) gedronken en was op het laatste avondje omgerekend nog niet eens 20 euro kwijt, de nodige biertjes gedronken, enkele wodka's met wat expats (o.a. uit Oostenrijk), plus het avondeten dat bestond uit een kipschotel met uiensoep vooraf. Kom daar in Nederland maar eens om!

Vrijdagochtend vanuit Damascus met een nog goedkopere bus dan tijdens de heenweg - slechts € 3,- en dat voor 350 km! - richting Aleppo. Hier stapte ik rond kwart voor drie de bus uit en zag vervolgens allemaal taxichauffeurs voor me staan die stuk voor stuk wilden weten waar ik heen moest. Toen ik "Gaziantep" zei vielen ze over elkaar heen, rukten ze aan mijn koffer en schreeuwden allemaal dat zij me naar Gaziantep zouden brengen. Even dreigde er zelfs een vechtpartij, en voor ik het wist zat ik in een taxi - bijna alle taxi's in Damascus en Aleppo zijn van het merk Saipa, een Iraanse autobouwer - en werd mij eerst verteld dat ik voor 2000 Syrische pond (zo'n 25 euro) naar Gaziantep kon. Dat leek me wel erg goedkoop, en even later was het bedrag ineens verhoogd naar 5000 pond (ruim 60 euro). Vlak voor de grens echter werd ik de taxi uitgegooid en stond er een andere taxichauffeur reeds op me te wachten. Ik was zo stom geweest om de 5000 pond al te betalen, dus je voelt hem al aankomen: hartstikke opgelicht! Iets waar je sowieso voor moet uitkijken in deze regio, ook in Gaziantep zijn ze er erg bedreven in om je af te zetten. De nieuwe taxichauffeur wilde 40 euro hebben om mij de grens over te zetten en naar Gaziantep te brengen. Hier zaten de kosten voor het nieuwe visum - oude met eveneens een geldigheid van 90 dagen was inmiddels verlopen - bij inbegrepen. Of dit een één-tweetje betrof tussen beide taxirijders is me niet duidelijk, maar het zou zomaar kunnen. Toch was de tweede taxichauffeur een schappelijke man, die een stuk betrouwbaarder overkwam - hij gaf me zelfs nog te eten en te drinken - dan de twee louche Syriërs die me voor de grens hadden gedumpt. Toegegeven, ik was weer even een naïeve polderbewoner die even was vergeten in welk deel van de wereld hij zich ook alweer bevond.

Helaas is mijn fototoestel op mijn eerste dag in Damascus gesneuveld en heb ik zodoende nauwelijks tot de verbeelding sprekende foto's kunnen maken. Nog een extra reden dus om weer terug te gaan naar deze stad. Maar dan wel in de lente of de herfst, of 's winters... dat is toch wat aangenamer toeven. Voor Gaziantep is de weersvoorspelling voor deze week 40 graden (misschien zelfs daarboven), echt een verschrikking. Op mijn kamer was het totnogtoe redelijk vol te houden, maar ik moet nu toch echt een ventilator aanschaffen.

Goed, Damascus dus, een stad die me erg goed is bevallen. Er was genoeg leven in de brouwerij, met name 's avonds. Een wereld van verschil met Gaziantep, waar het uitgaansleven - oké, nu overdrijf ik een beetje, maar toch - het nauwelijks wint van dat van pak 'm beet Lemmer. Verschil is wel dat Gaziantep 1 miljoen zielen telt en dat Lemmer het moet doen met een duizendje of tien. Nog een week of zes en dan kom ik weer gezellig terug naar Nederland.