Gepeperd

Het is hoogzomer in Gaziantep en dan kun je hier beter niet zijn. Temperaturen die al weken tegen de 40 graden aanhikken en er op sommige dagen bovenuit schieten. Dan kun je maar beter niet temidden van het asfalt en het beton van een stad als Gaziantep zitten. Zelf zit ik er nog steeds, maar het aftellen is inmiddels begonnen. In augustus zal ik weer naar Nederland komen, iets waar ik onderhand toch flink naar uitkijk! Lekker een biertje happen en plezier maken met m'n vrienden, dat is iets wat ik teveel gemist heb hier in de bakoven van Turkije.

Hoogzomer, loeiheet, de baas vindt het vaak niet nodig de airco aan te zetten, en dan is er de gezamenlijke lunch. Altijd warm eten, maar ze houden er hier van om de smaak van al het lekkere voedsel met een lading peper nog een extra oppepper te geven. Doodzonde, want het brandt je de bek uit. Of beter gezegd: Het brandt mij de bek uit. Ik ben er 100% zeker van dat de smaakpapillen van de gemiddelde Turk minder ontwikkeld zijn dan die van een Nederlander. Er wordt zo royaal met de peper omgesprongen dat ik tijdens menig maaltijd word getroffen door een zweetaanval. En nu hou ik best van een (klein) beetje gepeperd eten, maar kennelijk is de tong van een Turk van schoenzool!

Behalve die drang tot overpikant eten mikken de Turken ook vaak vier of vijf klontjes suiker in hun theeglas. Hierbij moet ik niet vergeten aan te tekenen dat het Turkse theeglas tamelijk miniscuul is. Kinderen presteren het vaak om zonder blikken of blozen een klontje of zes (soms zelfs meer) in hun glaasje te keilen. Duidelijk dus dat de smaak van de Turken minder fijnbesnaard is dan die van een Hollander als ik. Wat overigens niet wil zeggen dat het eten hier niet binnen te houden is; de Turkse keuken kent veel ontzettend lekkere hapjes en gerechten. Dan is het dus al loeiheet en maakt je deobus overuren en word je nog steeds overstelpt met de vraag of je thee wilt hebben - ik slaag erin de thee steeds vaker van me af te houden, toch een prestatie van formaat hier - en promoveren ze iedere lunch tot een culinaire kernproef. Je zou haast weer zin krijgen in boerenkool met worst en een miezerige Nederlandse zomerdag.

Gelukkig is er nog de waterpijp! En dat is me een feest, prachtig! Oké, de gemiddelde inwoner van Gaziantep waagt zich in de buitenlucht en in het zichtsveld van de neef van de achterbuurman van de zus van zijn kapper niet aan een glaasje alcohol; de waterpijp is daarentegen geen probleem. Een waardig vervanger, al zou een combinatie van beide uiteraard het mooiste zijn. Een authentieke waterpijp is prachtig. Met een groepje aan een tafel, bij voorkeur live muziek erbij en je kunt zo een paar uurtjes de avond doorbrengen. Hier in Gaziantep is een prachtig openluchtcafé in een parkachtige omgeving. Geen bier dus, maar de waterpijp gloreert hier. Ze zijn niet zo groot als de exemplaren die ik in Damascus heb gezien, maar mooi zijn ze wel. Echte klassieke waterpijpen, ik zal er - als het mogelijk is - één meenemen als souvenir. En dan wel een echte, en niet zo'n plastic nepding die je in plaatsen als Alanya worden aangeboden... "Special price, you're my friend", dat werk.

Het overgrote deel van mijn stage zit er dus al op, ik heb hier al veel meegemaakt en zal zeker nog terugblikken op mijn verblijf in dit exotische gedeelte van Turkije. Alles went, zeggen ze wel eens, maar iedere dag die zinderende hitte kan mij nog steeds niet bekoren. Om er nog even verder over te klagen: Ik kan 's nachts altijd moeilijk in slaap komen, die warmte blijft vaak lang hangen en al helemaal op mijn kamer. Maar ach, nog even doorbijten en ik kan weer van de Nederlandse prutszomer genieten!