Goedemorgen allemaal! Ik ben inmiddels een paar dagen in Gaziantep en ik moet zeggen dat ik een hoop nieuwe indrukken opdoe. Allereerst het verkeer, dat is één grote chaos. Het straatbeeld heeft vaak nog het meest weg van een autocross, en dan in dit geval wel de oud-Hollandsche massastart. Niet normaal, stoplichten worden bij voorkeur genegeerd, er wordt met een noodgang over de straten en wegen gejakkerd, de claxon is waarschijnlijk het meest gebruikte auto-onderdeel , het wagenpark bestaat grotendeels uit afragde krotten en iedereen wil zo snel mogelijk van A naar B. Als dit een natuurgetrouwe weerspiegeling is van de Turkse maatschappij dan komt dit land nooit bij de Europese Unie, zou je denken.
Dan de stad zelf: Het gedeelte van Gaziantep dat ik tot nu toe heb gezien – en dat is nog maar een fractie – is hartstikke foeilelijk. Maar dan wel zo lelijk dat het wel weer wat heeft. Het begint bijna weer… nou ja, mooi is niet het juiste woord, maar het leeft in elk geval wel! Echt waar, je kijkt hier je ogen uit. Maar het moge duidelijk zijn, het gedeelte van Turkije waar ik zit heeft niet zoveel weg van Europa. Je zou het de poort naar het Midden-Oosten kunnen noemen, zo voelt het tenminste wel.
Ik heb vandaag gekookt, dat is nog lastig zat hier. Ik had niet bepaald de indruk dat ze het lekker vonden. Eén huisgenoot heeft er zelfs bijna helemaal niets van gegeten. No hard feelings verder, maar ik ga voorlopig niet meer achter het fornuis staan. Bij de lokale buurtsupers hier kan ik nauwelijks ingrediënten vinden waarmee ik een maaltijd kan produceren. Wellicht dat dit bij een grote supermarkt in het centrum wel gaat lukken, maar voor die tijd gaat Wim van Wegen dus niet meer koken.
Wat heb ik dan gekookt, hoor ik iedereen denken. Laat ik het erop houden dat ik rijst met kipkerrie wilde maken, maar dat er in de buurtsupers hier al geen kerrie te vinden was. De kip was geen probleem, de rijst ook niet, maar daar bleef het ook bij. En als je niet bekend bent met de plaatselijke groenten en andere voedingsmiddelen, dan wordt het een lastig verhaal.
Het huishouden bestaat hier momenteel uit Ahmet, de eigenaar van de internationale talenschool waar ik hier stage loop en uit een neefje van hem, Hamza. Die woont hier tijdelijk vanwege zijn studie. Ahmet is wel een geschikte kerel en spreekt vloeiend Engels, dat is wel prettig. Maar hij heeft ook acht jaar in Nederland gewoond, vandaar dat hij eveneens prima Nederlands spreekt. Met hem is het dus makkelijk communiceren. Het afgelopen weekend was het broertje van Hamza, Vedat genaamd, hier ook aan het logeren. De vriendin van Ahmet heet Çağla, maar zij woont hier naar het zich laat aanzien niet in huis. Ze is weliswaar ook werkzaam op de ILS, maar gelukkig niet als docente. Ze spreekt maar heel mondjesmaat Engels. De twee neven, ik weet nog niet hoe oud ze zijn, maar ik schat dat Hamza rond de twintig is en z’n broertje misschien achttien ofzo, spreken allebei nagenoeg geen Engels. Dat is dus lastig communiceren en bij lang samenzijn – zoals tijdens het eten of in de woonkamer – best irritant. Dat ga je geen uren volhouden natuurlijk.
Gelukkig heb ik een eigen kamer in het appartement. Redelijk ruim bemeten, een verademing vergeleken bij mijn onderkomen in Tsjechië vorig jaar. Toen moest ik – check m’n weblog van die tijd nog maar eens: wimovic.blogspot.com – een klein kamertje van 4 bij 2 delen met een kamergenoot. Dus wat dat betreft kom ik er nu uitstekend vanaf. Wel jammer is dat ik nog geen internetaansluiting op mijn kamer heb, daar wordt naar het schijnt aan gewerkt. Verder is er nog geen stoel op mijn kamer en mis ik ook een bureau. Er staat eigenlijk alleen een bed en een klerenkast. Kortom, een beetje kaal dus. Maar ook hier komt binnenkort hopelijk verandering in. Verder heb ik mijn lieftallige broers gevraagd of ze mijn pak kunnen opsturen – DHL of UPS ofzo – want dat heb ik hier toch echt nodig. En om nou hier weer een nieuw pak te gaan aanschaffen vind ik ook niet helemaal nodig, ik blijf immers een arme student.
Dan nog even terug naar vrijdag. De vlucht vanaf Schiphol naar Istanbul ging op zich voorspoedig, de pret werd echter enigszins gedrukt door een hevig opkomende koorts. De naweeën van één van de vaccinaties van een dag eerder – die tegen buiktyfus – zoals de dienstdoende spuitenzetster mij deze reeds deed aankondigen. En het viel allemaal niet helemaal mee. De binnenlandse vlucht van Istanbul naar Gaziantep (zo’n 1200 kilometer in anderhalf uur, lang niet gek) ging ook prima. Ik was wel aan een tukkie toe na al dat gesleep met bagage, dat gewacht in lange rijen – even een visum halen op het vliegveld van Istanbul, maar er waren meerdere gegadigden – en na lekker gegeten te hebben viel ik inderdaad als een blok in slaap. Om vervolgens om 4:30 uur – of was het 5:30 uur, ik elk geval: het was vroeg – ruw in mijn slaap verstoord te worden door het afgrijselijke gejammer vanuit de moskee hier om de hoek. Een oproep tot gebed die door mij in ieder geval niet werd verhoord.
Goed, ik ga me weer op mijn werkzaamheden storten hier op mijn kantoortje. Echt druk heb ik het tot nu toe trouwens niet, maar het zijn ook nog maar m’n eerste paar dagen. In het contract staat dat ik minimaal vier dagen moet werken, maar de International Language School (ILS) is zeven dagen per week open. We zullen wel zien hoe het gaat lopen. De mensen hier op de ILS zijn in ieder geval ontzettend aardig, dus daar zal het niet aan liggen! Ik groet jullie vanuit een zonovergoten - het is hier een graadje of 26 - Gaziantep.
